"Obsydian" Jennifer L. Armentrout

TYTUŁ: "Obsydian"

AUTOR: Jennifer L. Armentrout

CYKL: Lux (tom 1)

WYDAWNICTWO: Filia

ILOŚĆ STRON: 442

MOJA OCENA: 9/10

  Kończący się już październik był dla mnie bardzo chaotycznym miesiącem. Jednak myślę, że zaczynam coraz lepiej radzić sobie z łączeniem studiów i prowadzeniem bloga. Mam nadzieję, że w listopadzie dojdę do pewnego schematu, który pomoże mi w regularnym dodawaniu postów.

  W tym miesiącu na blogu ukazało się zdecydowanie zbyt mało recenzji książek, więc muszę to jak najszybciej nadrobić. 

Tak wspaniale się złożyło, że przeczytałam wczoraj "Obsydian" i tak mi się spodobał, że po prostu muszę wyrzucić z siebie wszystkie emocje, jakie wywołała we mnie ta książka.

"Oni nie są tacy jak my…

Kiedy przeprowadziliśmy się do Zachodniej Wirginii, zanim zaczęłam mój ostatni rok w szkole, musiałam przyzwyczaić się do dziwacznego akcentu, rwącego się łącza internetowego i całego morza otaczającej mnie nudy... Aż do momentu, kiedy spotkałam mojego nowego, wysokiego sąsiada o niesamowitych, zielonych oczach. Wtedy sprawy zaczęły obierać zupełnie inny kierunek... 
Ale kiedy zaczęłam z nim rozmawiać zrozumiałam, że Daemon jest wyniosły, arogancki i doprowadza mnie do szału. Zupełnie nam nie po drodze. Zupełnie. Jednak kiedy prawie nie zginęłam, a Daemon dosłownie zamroził czas, cóż... stało się coś zupełnie niespodziewanego…
Wpadłam w kłopoty, groziło mi śmiertelne niebezpieczeństwo. Jedyną szansą, żebym wyszła z tego cało, było trzymanie się blisko Daemona, aż przygaśnie blask…Jeśli oczywiście sama go wcześniej nie zabiję."

 źródło opisu: wydawnictwo Filia

  Byłam pewna, że "Obsydian" będzie jedną z tych książek, wokół których jest wiele szumu o nic. Zwlekałam długo z sięgnięciem po tę serię, ale w końcu się przełamałam i...och, było warto.

Pochłonęłam tę książkę praktycznie na raz. Usiadłam, zaczęłam czytać i nie mogłam się oderwać dopóki nie doczytałam do ostatniej strony. Przepadłam. Książka Armentrout zagarnęła całą mną. Zaangażowałam się w tę historię całkowicie. Zatraciłam się w niej do tego stopnia, że godziny stały się dla mnie sekundami i spędziłam przy tej książce calusieńki dzień, myśląc, że minęło dopiero 5 minut. Długo już nie czytałam tak niesamowicie absorbującej historii.

  Oczywiście nie wszystko było takie idealne. Książka ta posiada jednak parę niedociągnięć. 

Nie podobało mi się to, że Armentrout czasem skakała od jednej sceny do drugiej bez żadnego wytłumaczenia. Nie zdarzało się to często, jednak niestety czasem tak robiła. Pomimo tego dziwnego sposobu prowadzenia fabuły, styl pisania autorki był bardzo poprawny. Armentrout nie pisze zbytnio poetycko. Nie mogę powiedzieć, że znalazłam dużo godnych zapamiętania cytatów w tej książce, jednak styl pisania naprawdę trafił do mnie i sprawił, że czytanie tej książki było lekki i przyjemne.

  Czytałam ostatnio "Obsesję" tej samej autorki (wydarzenia w tej książce rozgrywają się w tym samym uniwersum) i muszę przyznać, że gdybym sięgnęła po nią dopiero po przeczytaniu "Obsydianu", to spodobałaby mi się o wiele bardziej. A to dlatego, że ogromnie spodobał mi się świat Luksjan i Arumian i nie mogę się doczekać, żeby poznać go lepiej. Mimo wszystko "Obsesja" to nadal bardzo fajna książka godna polecenia (recenzja).

  Daemon Black to chyba jeden z tych bohaterów, których kochamy nienawidzić. Jaki on był irytujący! Był tak cholernie arogancki i apodyktyczny, że miałam ochotę dać mu w twarz przez większą część książki, jednak i tak rozumiem dlaczego Katy poczuła coś do niego. Chyba każda z nas chciałaby takiego Daemona.

"Wyglądasz, jakbyś ty się kąpała, a nie ten samochód. Nigdy bym nie pomyślał, że mycie samochodu jest takie ciężkie, ale po oglądaniu cię przez ostatnie piętnaście minut jestem przekonany, że powinni zrobić z tego sport olimpijski."

  Co do Katy, dziewczyna przeszła przez ogromną przemianę - i całe szczęście. Przestała być szarą myszką, która nie potrafi zawalczyć o swoje. Może nie stała się moją nową ulubioną bohaterką, ale z pewnością nie była tak bardzo nieznośna, jak to zazwyczaj jest z głównymi bohaterkami.

  Chyba spodziewałam się trochę więcej akcji w tej książce, ale nie zawiodłam się tym, co dostałam. Wiem, że to dopiero pierwsza część serii, więc kolejne tomy mogą przynieść o wiele więcej emocji. Dlatego chcę jak najszybciej sięgnąć po kolejną część serii Lux, ponieważ jestem ciekawa czy w kolejnych tomach cyklu akcja jest bardziej wartka.

  Podsumowując, jest to bardzo lekka książka. Nie porusza głębszych tematów, ale nie jest płytka. Nie wyciska łez, ale wywołuje wypieki na twarzy. Sprawia, że człowiek czytając ją, po prostu nie może się oderwać od losów Katy i Daemona. Zdecydowanie polecam, żeby miło spędzić wieczór.

Czytaliście już? Jaka jest wasza opinia o tej książce? :)